พอตอนเช้า ตืนมาเรานี่ตาบวมช้ำไปหมด ทุกคนในครอบครัวเค้าก็คงทราบนั่นแหละ เลยไม่มีคนถามอะ
แม่: เอ จะไปรพหรอ เค้าน่าจะยังไม่ให้เข้าไปเยี่ยมมั้ง.. พักผ่อนก่อนมั้ย
เรา: ไม่แม่.... เสียงคนระโหยโรยแรงมาก
สรุปวันนั้น มีเรา พี่สาว กับนางซีไปรพ คะแม่เราไม่ได้ไปด้วย...
ถึงรพ. เราเห็นแม่ กับ บี นั่งอยู่หน้าห้องก่อนแล้ว...
เรา: แม่.....😭😭
แม่เค้า: เอ มาทำไมลูก รู้สึกดีแล้วหรอ
เรา: ร้องไห้ตลอดคะ ตอนนั้นเอาจริงๆ คือบางคนอาจมองว่าเราน่ารำคาญ ร้องไห้ตลอด ทั้งๆที่เค้าไม่ได้ตาย หรือ อะไรสักหน่อย ร้องทำไม?
ไม่รู้เหมือนกันคะว่าร้องทำไม แต่มันเจ็บคะ ... มันหดหู่มาก ...ถ้ามันไม่ไหลมันก็คลออยู่ในตาเราตลอดเวลาของช่วงนั้น..
บี: พี่เอ ไม่ต่องร้องหรอกทำใจให้สบายเถอะ
แม่เค้า: แม่ก็ว่าจะติดต่อไปบอกให้พ่อเค้ารู้อยู่ ถ้าเค้ายังไม่ฟื้น..
เรา: จับมือแม่เค้าคะ แม่ พี่พีต้องฟื้นอยู่แล้ว แม่รู้มั้ยว่าเค้าแข็งแรงแค่ไหน เค้าออกกำลังกายทุกวันนะแม่ ค่าา เป็นคำปลอบใจที่ดูโง่มาก... ไม่รู้ปลอบแม่เค้าหรือปลอบตัวเอง😭😭
เรานั่งกันอยู่แบบนั้นเกือบทั้งวันคะ คือปกติเราเป็นคนขี้เบื่อมากๆจดจ่อกับสิ่งไหนไม่ได้นานๆ แต่ครั้งนั้นเรานั่งอยู่แบบนั้นเกือบ 6 ชั่วโมง นั่งนิ่งๆ นั่งโง่ๆ อยู่แบบนั้น จนพี่สาว อิซี แม่เค้ากลับไปพักผ่อน เหลือแต่น้องเค้าที่นั่งเป็นเพื่อน...
ชีวิตนี้ คิดว่าความตายคือ สัจธรรมคะ เพราะด้วยอาชีพ ของ จขกท. ต้องเดินทางบ่อย ขึ้นเครื่อง นั่งรถ ขึ้นเรือ ทุกอย่างเคยมาหมด ... เลยไม่เคยยึดติดกับเรื่องแบบนี้ แต่ครั้งนี้เค้าทำเรากลัวคะ เค้าทำให้เราคิดว่า เห้ยมันไม่ยุติธรรมวะ ทำไมมันต้องเกิดขึ้นวะ แต่จริงๆแล้วอุบัติเหตุใครก็ห้ามไม่ได้หรอก.. มันเกิดขึ้นแล้ว นี่มันของจริงเว้ยเอ ...
แต่จริงๆแล้วลึกๆแล้ว เราก็แค่กลัวคะ กลัวจะเสียเค้าไป เรายังไม่ได้ทำอะไรด้วยกันอีกเยอะ สุดท้ายคำพูดนึงมัน ดังขึ้นมาในหัวซ้ำๆ ได้ยินมีไรเราก็จะต้องร้องไห้สะอึกสะอื้นตลอดคือ คำที่เค้าบอกว่า "พี่ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน ไม่รู้จะตายวันไหน พี่อยากอยู่กับเค้าให้มากที่สุด อยากเห็นเค้าโต... อยากมีครอบครัว"
5555 เราคิดมาตลอดว่า เค้ายังหนุ่มอยู่เลย อะไรวะจะรีบมีไปไหน เราก็ยังทำงานมีสังคมเที่ยวอยู่เลย... แต่พอวันนึงที่เค้ามานอนนิ่งๆบนเตียงแบบนี้ คือมันหน่วงเลยคะ เชี่ย ของแบบนี้โครตไม่แน่นอน ชีวิตคนเราใครเป็นคนตัดสินว่าใครจะได้มีโอกาสอยู่ต่อ หรือจะตายวะ
ถ้าเค้าโดนตัดสินว่า ไม่ได้อยู่ต่อ แล้วความหวัง ความสุขของเค้าละ... เค้าก็ยังไม่เคยได้สัมผัสมันสินะ นั้นคือการเปลี่ยนแปลงทางความคิดเราคะ เราคิดว่าเออ โอเคถ้าเค้าตื่นมาคุย มายิ้มให้เราได้อีก ต่อจากนี้เราจะปล่อยทุกเรื่องให้มันควรเป็น ไม่ไปเคร่งหรือ รัดตึงกับมันมากไปแล้ว..😭😭😭😭
บี: พี่เอๆ หมอเค้าจะคุยกับญาติพี่จะเข้าไปมั้ย?
เรา: อืม...
เราเข้ามาคุยกับคุณหมอเจ้าของไข้เค้ากันคะ .. ในห้องนี่โครตอึดอัด โครตบีบคั้น แต่สีหน้าคุณหมอตอนนั้นไม่ได้แย่อะไรเราก็ผ่อนคลายลงได้บ้าง..
หมอ: ตอนนี้ เค้ารู้สึกตัวแล้วนะ ตรวจและเอ็กซเรย์แล้ว ขาก็ดามใส่เฝือก ซีโครงก็โอเคแล้ว แต่เลือดออกข้างในหมอขอเช็คซ้ำหน่อยนะ เดี๊ยวหมอจะให้ย้ายไปห้องพักฟื้น อยู่ดูอาการกับกำกายภาพบำบัด เพราะตรงชายโครงโดนหนักพอสมควร หมอกลัวมีปัญหา..
พอเราได้ฟัง เราก็แบบโครตโล่งใจตอนนั้นคิดว่า ถ้าเค้าพิการ หรืออะไร เราก็รับได้ ขออย่างเดียว อย่าให้เค้าตาย แต่สิ่งที่หมอบอกมันทำให้เราเหมือนมีมือมาดึงเราออกจากก้นเหว มาทำให้เรามีชีวิตอีกครั้ง... เรารอจนเค้าย้ายมาห้องพิเศษ เค้ากฺยังไม่ฟื้นนะ เค้าคงเบลอยามั้ง
เรา: บีพี่นอนเฝ้าเอง กลับไปบอกแม่นะว่าไม่ต้องห่วงแล้ว ตอนเช้าแวะเอาของตรงพี่สาวพี่มาด้วยพี่โทรบอกเจ้แล้ว..
บี: ให้บีอยู่เป็นเพื่อนมั้ย
เรา: ไม่ต้องบี พี่อยากอยู่กับเค้าสองคน
คืนนั้นเราก็โทรบอกทุกคนทางบ้านของเรา ทุกคนดีใจกันใหญ่ หายใจหายคอกันโล่งอกโล่งใจ
แม่: โล่งใจหน่อย ตอนแรกแม่นึกว่าเอจะตายสะแล้ว ร้องไห้ตลอด
เรา: 5555 ถ้าไม่รีบฟื้นมาคุยกับหนู หนูก็จะไม่เลิกร้องหรอกแม่ 😂😂😂
คือเรานั่งมองเค้า อยู่แบบนั้นจมกับความคิดตัวเองแบบนั้น เค้าจะเจ็บแค่ไหนนะ ตอนเค้าหลับไปแบบนี้เค้าคิดถึงเราเปล่าวะ ไมไม่รีบตื่น 555 คิดแบบนั้นจริงๆ
เรา: เอามือลูบแก้มเค้าคะ พี่พี ยูไม่คิดถึงเอหรอ 8-9แล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน พี่รู้มั้ยเอ กลัว เอจะบ้าอยู่แล้ว เราทำแบบนั้นจริงๆคะ ไม่มีเหตุผลว่าจะทำแบบนั้นไปทำไมทำแบบนั้นแล้วเค้าฟื้นหรอ ตอบไม่ได้ รู้สึกแค่ว่า อยากจะทำ อยากอยู่ใกล้ๆ อย่าสัมผัสตัวเค้า...
แวะมาเพิ่มให้ เพราะจขกท.ต้องไปธุระท้างวันเลยคะ 🙏🏻
เมื่อบุพเพมันอาละวาด ถึง 2ครั้ง😊😝 (18+)ep37
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น